Τι πιο γλυκο απο ενα παιδι να γραφει για την μαμα του…
Η Αννα οταν την γνωρισα ηταν καπου στα 20! Ενα γλυκο πλασματακι που σε κερδιζει αμεσως!
Γνωριστηκαμε μεσω ενος φορουμ hip hop μουσικης …Σας εχω πει οτι επαιρνα συνεντευξεις! Δεν ηθελε να μιλησουμε στο τηλεφωνο η στο msn …Θα μου ελεγε απο κοντα…
Η Αννα ειναι ενας αγγελος ενα τελειο πλασμα με χρυση καρδια…
Ειναι παιδι ακομα αλλα ειναι στο γκρουπ μας πλεον κανει προπονηση για οταν γινει μανουλα…
Αυτο το κειμενο ειναι καταθεση ψυχης!
Μακαρι να μου αξιζει και μενα κατι αναλογο οταν με το καλο τα δικα μου παιδια μεγαλωσουν….
Τελικα συνειδητοποιω οτι δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο την αναγνωριση και την αγαπη του παιδιου σου….
Αγαπάω πολύ τη μητέρα μου.
Όχι δεν το λέω επειδή είμαι μαμμόθρεφτο ή το θηλυκό του μαμάκιας.
Πολλές φορές την βρίζω, τσακωνόμαστε, δεν μιλιόμαστε…. κτλπ.
Πολλές φορές γκρινιάζω για αυτή σε όλους όσους θέλουν να μ ακούσουν.
ΑΛΛΑ.
Ναι υπάρχουν αλλά.
Όταν κάποιος άλλος πει κάτι εναντίον της τσαντίζομαι. Εγώ μπορεί να λέω ότι θέλω, αλλά δική μου μαμά είναι. Άλλος μη τολμήσει να την πιάσει στο στόμα της. Στεναχωριέμαι όταν μαλώνουμε, και πάντα φροντίζω να τα βρούμε άμεσα. Την υπερασπίζομαι. Όταν κι όπου μπορώ τη βοηθάω.
Αγαπάω πολύ τη μητέρα μου.
Χάρις σε αυτήν είμαι εδώ που είμαι.
Δεν το λέω μόνο από την άποψη της γέννησης.
Αυτό είναι ένα κρατούμενο, αφού κάποιοι της είχαν πει να μη με κάνει αφού είχε ήδη 2 κόρες.
Δεν ήταν μόνο αυτό όμως.
Πέρασε δύσκολα, όμως άντεξε.
Έκανε υπερβάσεις.
Σε μια εποχή που ο πατέρας μου μας παράτησε, παίρνοντας όλη την κοινή τους περιουσία αφήνοντας την μητέρα μου στο τίποτα να μεγαλώσει 3 κόρες, πάλεψε. Βρήκε 2η και 3η δουλειά για να μας προσφέρει όχι απλώς τα απαραίτητα, αλλά όλα τα εφόδια για ένα καλό επίπεδο ζωής.
Αθλητισμό, ξένες γλώσσες, πιάνο, χόμπι, οτιδήποτε. Φρόντισε να μην μας λείψει ποτέ τίποτα.
Η μητέρα μου ήταν δίπλα μας, και μας στήριζε σε κάθε δυσκολία.
Και τις αδερφές μου, αλλά κυρίως εμένα.
Γιατί ήμουν ο πιο αδύναμος κρίκος.
Γιατί όταν γεννήθηκα, βρήκαν πως ήμουν ένα παιδί με προβλήματα. Είχα – και έχω – κάποιο σύνδρομο. Το οποίο μειώνει κατά πολύ την ποιότητα ζωής των ατόμων αυτών.
Έτσι τον υπόλοιπο χρόνο της, ενώ θα μπορούσε να κάνει άλλες επιλογές να κοιτάξει να ξαναφτιάξει την ζωή της, να κοιτάξει την ίδια έτρεχε εμένα στα νοσοκομεία και στους γιατρούς όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης.
Βρήκε κάποιες θεραπείες σε πειραματικά στάδια, τις όποιες κυνήγησε και έκανα.
Πάλευε μαζί μου σε όλα μου τα χρόνια, για να μου δώσει τα εφόδια να στηθώ μια μέρα στην κοινωνία ως αυτόνομο άτομο.
Δεν θέλω να κουράσω αναλύοντας όλα τα κουτσά κι στραβά που έχει το σύνδρομο μου, ούτε όλα αυτά που πέρασα. Θα σταθώ σε μια συγκεκριμένη ανάμνηση.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, είναι η κώφωση. Δεν ακούω τίποτα (χωρις ακουστικο). Καπουτ. Μηδέν σου λέω. Όχι πως με το ακουστικό ακούω ακριβώς.
Εδώ κρύβεται ένα μυστικό που ελάχιστοι ξέρουν για μένα.
Αυτό που ακούω όταν κάποιος μου μιλάει είναι μια δόνηση.
Κάθε λέξη έχει την δική της δόνηση.
Αυτό που έκανε η μητέρα μου ήταν όποτε μου μίλαγε ή μου τραγουδούσε, ή μου διάβαζε ήταν να ακουμπάει το χέρι μου στο λαιμό της.
Και έτσι ένιωθα τις δονήσεις. Σιγά σιγά έμαθα να συνδέω δόνηση με λέξη. Σε συνδυασμό με τα πάρα πολλά χρόνια λογοθεραπείας που έκανα, μαθαίνοντας να διαβάζω χείλη και να μιλάω, έφτασα να είμαι μια προ γλωσσική κωφή που μιλάει.
Όσοι δεν ξέρουν νομίζουν πως «απλώς δεν ακούω καλά» ή ακόμα καλύτερα απλώς ψευδίζω.
Ίσως αυτή η ανάμνηση να φανεί αστεία σε κάποιους ή μελό.
Αλλά για μένα είναι η πιο τρυφερή στιγμή μου με τη μαμά μου. Να με έχει αγκαλιά και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της. Να παίρνει το χέρι της, να το ακουμπάει στο λαιμό της και να μου μιλάει, ενάντια σε όλους όσους της λέγανε πως δεν χρειάζεται να μου μιλάει αφού δεν άκουγα… Ίσως να μην άκουγα φωνή αλλά την ένιωθα. Κι ένιωθα πως είναι κάτι που μπορώ να αναπαράγω. Αυτό κι έκανα….
Κι αυτό είναι κατι απειροελάχιστο σε όσα έκανε και κάνει ακόμα κάθε μέρα για μένα.
Σε όλα τα επίπεδα.
Απλώς δεν θέλω να κουράσω με πολλές λεπτομέρειες…
Αγαπώ πολύ τη μητέρα μου.
Για μένα είναι ηρωίδα.
Για μένα δεν γιορτάζει μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα.
Αννα Β.
Δεν θυμαμαι τον εαυτο μου σε τοσο μικρη ηλικια..
Αυτο ομως που θυμαμαι ειναι η μυρωδια σου κ τα δυο σου χερια που με βοηθουσαν να στηριχτω κ να πατησω γερα, μανα…
Δεν θυμαμαι τα λογια που ελεγες οταν με μαλωνες για τις σκανταλιες μου, θυμαμαι ομως το πλατυ σου χαμογελο που στο τελος μου χαμογελουσες οτι κ αν εκανα, μανα..
Δεν θυμαμαι τα ματια σου οταν δεν πηγαινα καλα στο σχολειο, ομως θυμαμαι το χαδι σου κ την προσπαθεια που εκανες για μενα, μανα.. Δεν θυμαμαι τι μου ειπες οταν ανοιξα τα φτερα μου κ εφυγα απο το σπιτι, θυμαμαι ομως την παρουσια σου διπλα μου παντα, μανα.. Δεν θυμαμαι πως αισθανθηκες οταν σου ειπα πως βρηκα τον ανθρωπο μου κ θα κανω την δικη μου οικογενεια, ομως θυμαμαι τα πλυμμυρισμενα απο δακρυα χαρας ματια σου, μανα.. Δεν θυμαμαι την χαρα που εκανες οταν εφερα στον κοσμο τα παιδακια μου, θυμαμαι ομως την τεραστια ζεστη αγκαλια σου που μεχρι σημερα με σκεπαζει… Με προστατευει, με ηρεμει , με καθοδηγει,με λυτρωνει,κ σιωπηλα κ διακριτικα με στηριζει σε ολες μου τις αποφασεις..
Μου δινει δυναμη να αγαπω κ να αντεχω… Σαγαπω μανουλα που με εμαθες να αγαπω κ να αγαπω με την ψυχη μου.. Αληθινα, ουσιαστικα.. Που με εμαθες οτι με την αγαπη μπορουμε να κανουμε το αδυνατο,να φαινεται ευκολο κ προσιτο.. Η αγαπη κανει θαυματα.. Κ εγω ημουν ενα απ αυτα …… Χαρη σε σενα….
Eιμαστε πολυ τυχερες που μπορουμε ακομα…να σηκωσουμε το τηλεφωνο κ να της πουμε «χρονια πολλα μανουλα σαγαπαω»….κ σε οσες δεν εχουν πια αυτη την δυνατοτητα,ας την εχουν φυλαγμενη γλυκα μεσα στην καρδια τους…
SuperMomRocks 