«Συγγνώμη αν ενοχλώ κιόλας…. αλλά το παιδι που βρίσκεται ΜΕΣΑ ΜΟΥ… Για το οποίο κάθε πρωί, ευχαριστώ το Θεό που μου το έστειλε και τον παρακαλάω να μην μου το πάρει πίσω… Το παιδί για το οποίο έκλαψα, για το αιμάτωμα, την αποκόλληση, τον χαμηλό πλακούντα που δεν ξέρουμε αν θα πάει στη θέση του και που μπορεί να οδηγήσει αυτό… Δε θα το χρησιμοποιούσα για να κάνω κακό σε κάποιον, γιατί πολύ απλά αυτή τη στιγμή σημασία έχει να είναι καλά το ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ και σημασία έχουν τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ συναισθήματα… Για την ακρίβεια… Συγγνώμη κιόλας που γίνομαι και τόσο εγωίστρια…. Δεν μου καίγεται καρφί για το πως νιώθουν οι άλλοι γύρω μου… Το μόνο που με νοιάζει αυτή τη στιγμή είναι να καταφέρει να γεννηθεί ΖΩΝΤΑΝΟ το ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ… Συγγνώμη κιόλας που έχω κι εγώ λόγο για το ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ… Από την ώρα που θα ξυπνήσω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ, η μόνη μου σκέψη είναι να είναι καλά το παιδί μου… Γιατί είμαι ΜΑΝΑ και η προτεραιότητα μιας μάνας είναι να είναι καλά τα παιδιά της….. Μπροστά στη ζωή των ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ όλα τα άλλα είναι λίγα στα μάτια μου, μικρά…. Συγγνώμη κιόλας για την ενόχληση… Σ’ ευχαριστώ μωρό μου που με έσπρωξες σήμερα, ήταν η πιο γλυκιά σπρωξιά του κόσμου… Σ’ αγαπώ πολύ κι ας μην σ’ έχω γνωρίσει φατσικα ακόμη…. Αν και είμαι σίγουρη πως θα είσαι το ομορφότερο μωράκι του κόσμου…. Κουκουβα κουκουβα….»
Αυτό το κείμενο ήταν γραμμένο στην κατάστασή μου στο facebook πριν από μερικές μέρες…. Όταν έγραφα το κείμενο αυτό ήμουν πολύ θυμωμένη…
Τα συναισθήματα μου από την αρχή της εγκυμοσύνης αυτής ήταν ανάμεικτα… Χαρά για το νέο μέλος της οικογενείας μας, που το περιμέναμε τόσο καιρό και μια απότομη προσγείωση από τον πρώτο υπέρηχο… Μαζί με το σάκο και ένα αιμάτωμα… Προγεστερόνη και ξεκούραση είπε ο γιατρός… Όχι, το αιμάτωμα δεν είναι τίποτα το σοβαρό… Για μια κοπέλα που το έχει ζήσει και όλα της πήγαν τελικά καλά… Εγώ συννέφιασα… Λίγο οι ορμόνες, λίγο οι γενική αδιαθεσία έπεσα ψυχολογικά… Μετά από δυο υπέρηχους ακούσαμε και καρδούλα… Τι χαρά που νιώσαμε; Τι ανακούφιση; Και μετά αίμα και πόνοι… Φριχτοί πόνοι… Οι πρώτοι πόνοι της γέννας… Τρόμαξα, πανικοβλήθηκα, τρελάθηκα…. Έχανα το παιδάκι μου… Είχα ακούσει την καρδούλα του… Υπήρχε, ήταν εκεί… Ζούσε…. Και θα το έχανα τόσο γρήγορα….;;;; Η μικρή αποκόλληση με έστειλε στο κρεβάτι και ξανά προγεστερόνη… Το ξεπεράσαμε και αυτό… ΟΙ 3 μας… Εγώ, ο άντρας μου και το μωράκι μας…
Και μετά μια λιποθυμία… Το χαμηλό ζάχαρο απαιτούσε από εμένα να τρώω κάθε 3 ώρες περίπου… Μικρά και συχνά γεύματα… Μπήκα στον 4ο μήνα με μείον 4 κιλά… Από την αδιαθεσία και τη στεναχώρια δεν ήθελα να φάω, αλλά τώρα έπρεπε… Για το μωράκι μας… Πάλεψα για άλλη μια φορά…. Για να σταθώ και πάλι στα πόδια μου, για το μωράκι μας και το παιδάκι μου, τον άντρα μου και εμένα… Και τα κατάφερα… Στον τελευταίο υπέρηχο ο γιατρός μας είπε ότι ο πλακούντας είναι χαμηλά και ήταν έτσι από την αρχή… Ο χρόνος θα δήξει…
Δεν αγχώθηκα… Μίλησα με άλλες μαμάδες και βρήκα μαμάδες που μου είπαν την προσωπική τους εμπειρία… Έτσι τώρα γνωρίζω τι να περιμένω και προσεύχομαι να είμαι από τις καλές περιπτώσεις και όλα να πάνε καλά…
Όσες έχετε ζήσει κάτι παρόμοιο, γνωρίζεται πολύ καλά ότι μέρα νύχτα το μόνο που έχει σημασία είναι να πάνε όλα καλά με το εμβρυάκι… Ειδικά κοπέλες που λαχτάρησαν πολύ ένα μωρό και περίμεναν καιρό…
Ένα βράδυ που ο άντρας μου είχε υπηρεσία, με έπιασε πανικός… Είχα να νιώσω το μωρό 2 μέρες και άρχισα να πιστεύω πως κάτι κακό έχει συμβεί… Μιλώντας πάλι με μαμάδες ηρέμησα… Διαδίκτυο κάνεις θαύματα στην ψυχολογία μου…. Με καθησύχασαν λέγοντας μου ότι είναι φυσιολογικό… Ήμουν μόνο 18 εβδομάδων και αυτό που ένιωθα από την 16η εβδομάδα δεν ήταν καν κλωτσιές, παρά μόνο μερικές κινήσεις του… Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχα ένα στήριγμα το οποίο έλειπε…. Κι όταν έλειπε, ο ψυχικός μου κόσμος κατέρρεε…. Όλον αυτόν τον καιρό ο άντρας μου ήταν δίπλα μου να μου προσφέρει την αγκαλιά του, να ακούει τις ανησυχίες μου, να με βλέπει να κλαίω… Να μου χαμογελάει και να νιώθω ασφάλεια… Έκλεινε η πόρτα του δωματίου μας, κούρνιαζα στην αγκαλιά του και ήμουν σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά… Χωρίς μια λέξη του, ήμουν σίγουρη… Θα μπορούσα να γράφω σελίδες με τις στιγμές που ήταν βράχος για μένα, τη στιγμή που το είχα ανάγκη… Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ δικό μου, φυλαγμένο στην καρδιά μου…
Όλα αυτά που ζήσαμε μας δίνουν το δικαίωμα όλος μας ο κόσμος να γυρίζει γύρω από αυτή την εγκυμοσύνη… Γύρω από το να είναι καλά το μωρό, γύρω από το να είμαι καλά εγώ, γύρω από το να πάνε όλα καλά από εδώ και πέρα… Και αυτό θα έπρεπε να είναι σεβαστό από όλους… Σημασία έχει το πώς νιώθω εγώ και όχι το πώς νιώθουν οι άλλοι… Τα δικά μου συναισθήματα έχουν προτεραιότητα…
Οι άνθρωποι που λένε ότι μας αγαπάνε ή τουλάχιστον ότι νοιάζονται για μας θα έπρεπε να το σεβαστούν αυτό και να μην λένε κουβέντες που είμαι σίγουρη ότι θα μετανιώσουν… Όχι γιατί θα τους τιμωρήσω με κάποιο τρόπο… Δεν είναι απειλή αυτό που λέω… Αλλά γιατί βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι θα καταλάβουν ότι έκαναν λάθος ή τουλάχιστον ελπίζω ότι θα το καταλάβουν… Δεν την αξίζω τέτοια συμπεριφορά στην κατάστασή μου… Δεν την αξίζει καμιά γυναίκα στην περίοδο της εγκυμοσύνης της να έχει να παλέψει με τη φύση και με τους ανθρώπους…
Θα αναρωτιέστε με ποιον τρόπο θα θεωρούσε κάποιος ότι χρησιμοποιώ το παιδί μου για να τον πληγώσω… Υπάρχουν γυναίκες που σκέφτονται εκδικητικά, αλλά εγώ δεν είμαι έτσι… Και καμία γυναίκα που έζησε όσα έζησα δεν θα καθόταν να σκεφτεί το πώς θα εκδικηθεί κάποιον… Είναι γελοίο… Γιατί εγώ, δεν αναλώνομαι στο πώς θα κάνω κακό σε κάποιον, αλλά στο πως θα κάνω ευτυχισμένη την οικογένεια μου … Άνθρωποι που μπήκαν στον κόπο να με γνωρίσουν το ξέρουν πολύ καλά αυτό… Κι όποιος αγαπάει την οικογένεια μου… ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ…. Αξίζει τον σεβασμό μου…
Να περνάτε καλά και να μην επιτρέπεται σε κανέναν να σας πληγώνει ή να πληγώνει κάποιο μέλος της οικογένειας σας!!!!
Πόπη!
Αν εχετε και εσεις κατι που θελετε να μοιραστειτε μαζι μας μην διστασετε να επικοινωνησετε μαζι μου μεσω του
προσωπικου μου λογαριασμου στο facebook Sofia Athanasiadou
η στο mail μου SuperMom@hotmail.com
Σοφια
SuperMomRocks 