Η  μαμα Καλλη είναι μαμά δύο υπέροχων παιδιών, του Γιώργου 3 ετών και της Μαρίας 5 ετών….  Εφτιαξε ενα blog για να βοηθησει γυναικες ,μαμαδες που παλευουν με την Καταθλιψη…Πιστευω πως ειναι πολυ σημαντικη η προσπαθεια της! Στο blog της απαντουν ειδικοι και βοηθανε στην αντιμετωπιση του προβληματος… Αυτη ειναι η προσωπικη εμεπειρια της Καλλης. Μην διστασετε να επισκεφτειτε το blog της , η καταθλιψη δεν πρεπει να ειναι ταμπου! Δεν ειστε τρελη ουτε σας εστριψε η βιδα… Απλα για μια στιγμη της ζωης σας σκονταψατε πανω σε εμποδια και πεσατε… Ολοι εχουν δικαιωμα να πεσουν και να πονεσουν και να κατσουν και λιγο κατω μεχρι να νιωσουν ετοιμοι να ξανασηκωθουν… Ανακαλυψα απο προσωπικη μου πειρα πως η καταθλιψη ειναι χρονος εσωτερικης αναζητησης και μετα που θα την περασεις παντα βγαινεις πιο δυνατη, δημιουργικη και με μεγαλυτερη επιγνωση!  Οση ωρα  διαβαζα την ιστορια της  ηταν σαν να βλεπω την καθημερινοτητα  μου να περναει καρε καρε απο μπροστα μου…  Δεν εχω ορεξη , με το ζορι σηκωνομαι απο το κρεββατι και σερνομαι ολη μερα … Μην κοιτατε που κανω τοσα πραγματα , αυτα ειναι που με κρατανε να μην αφεθω να πεσω … Πατηστε πανω στο  ονομα του blog και μεταφερθειτε εκει!Ας διαβασουμε το γραμμα της μαμας Καλλης με την προσωπικη της ιστορια και το μεγαλο εργο που ξεκινησε για τη βοηθεια γυναικων εναντια στην καταθλιψη!

Αυτό το μπλογκ έγινε με σκοπό να κινητοποιηθούμε και να παροτρυνουμε κι άλλες μαμάδες να μιλήσουν και να μοιραστούν μαζί μας την εμπειρία τους. Με αυτόν τον τρόπο βοηθάμε η μία την άλλη. Έστω και μία μανούλα εάν βοηθηθεί τότε έχουμε κάνει κάτι! Η δική μου ιστορία ξεκινάει με την δεύτερη γέννα.Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Πάντα έλεγα, όταν ελεύθερη ακόμη, ότι θέλω να κάνω δύο παιδάκια, και κατά προτίμηση ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Και έτσι έγινε. Έχω ένα κοριτσάκι 3 χρονών και ένα αγοράκι 2 ετών. Στην πρώτη εγκυμοσύνη δούλευα ακόμη και πέρναγα μεγάλο λούκι. Η γυναίκα στον χώρο εργασίας εάν αποφασίσει να κάνει οικογένεια ξαφνικά γίνεται ένας αόρατος πόλεμος!! Είχα μία πολύ καλή εγκυμοσύνη. Δεν έχω παράπονο. Γέννησα με καισαρική. Είχε τυλιχτεί ο ομφάλιος λώρος γύρω από το λαιμουδάκι της και άρχιζε να την πιέζει και δεν τρεφόταν σωστά.

Μόλις η μπουμπού μου έγινε 10 μηνών αποφάσισα να σταματήσω την δουλειά για να μπορέσω να κάνω ένα δεύτερο παιδάκι. Το ήξερα ότι με το που τελείωνε ο χρόνος της άδειας με περίμενε μία απόλυση. Γι΄αυτό και το πήρα εγωϊστικά και έφυγα όπως εγώ ήθελα. Και έτσι έγινε. Τέλος 2007 σταματάω και γίνομαι νοικοκυρούλα. Στις 14 Φλεβάρη μαθαίνω ότι είμαι έγκυος! Τί ωραία ημέρα για ανακοίνωση τέτοιου ωραίου γεγονότος! Εκεί που περιμένεις τις ίδιες χαρές όπως με την πρώτη εγκυμοσύνη, υπάρχει ένα κλίμα περίεργο, αγχωτικό, μουντό. Τί συμβαίνει; Δεν θα γίνω καλή μάνα; Δεν θα μπορώ να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου;

Η δεύτερη εγκυμοσύνη, επίσης ήρεμη αλλά με πολύ περισσότερο άγχος. Μέσα Καλοκαιριού, ζέστη, ειδικά το τελευταίο 3μηνο. Άγχος για το όνομα του παιδιού. Πιέσεις έμμεσες και άμμεσες. Μέσα στα νεύρα!! Τελικά αυτό που θέλει η παράδοση, να βγαίνει δηλαδή όνομα από τους παππούδες και γιαγιάδες δεν θα το καταλάβω ποτέ. Γιατί να υπάρχουν τα ίδια ονόματα και να διαιωνίζονται; Αυτό περιμένουν για να τιμηθούν οι παππούδες και γιαγιάδες, να ακούσουν το όνομά τους; Τόσες παρεξηγήσεις και λόγια για ένα όνομα. Στο εξωτερικό καλά το κάνουν και βάζουν ονόματα άσχετα! Απλοποιούν τα πράγματα και ξεμπερδεύουν. Άσε που διαλέγουν και όνομα που να τους αρέσει.

Έρχεται λοιπόν τον Σεπτέμβρη το δεύτερο παιδάκι, αγοράκι αυτή τη φορά. Υγιέστατο! Πανέμορφο, ήσυχο. Ο θηλασμός κράτησε περίπου 3 μήνες. Το ευχαριστήθηκα η αλήθεια είναι γιατί στην κόρη μου δεν θηλάσαμε καθόλου. Από εκεί και πέρα ξεκινάει για εμένα η ιστορία με τα ψυχολογικά μου. Όχι ότι το κατάλαβα εκείνη την ίδια στιγμή. Δεν μπορείς να καταλάβεις πότε ακριβώς ξεκινάει η όλη ιστορία. Παρά μόνο όταν έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που ξάφνου νοιώθεις ένα χαστούκι να σε ξυπνάει από λήθαργο και να σου λέει “τί κάνεις; ποιά είσαι;”.

Ο ερχομός του δεύτερου παιδιού μας εγινε με  Καισαρική…Φτάνουμε στο μαιευτήριο για το προγραμματισμένο ραντεβού। Με ετοιμάζουν και περιμένω για να έρθει η σειρά μου. Στο νοσοκομείο γίνεται ο πανικός… Πολλές γυναίκες που γεννάνε την ίδια ημέρα με εμένα, άλλες που έπρεπε να κάνουν μια επέμβαση. Ήρθε και εμένα η ώρα μου μετά από δύο ώρες αναμονής. Μπαίνουμε στο χειρουργείο. Ξεκινάει η διαδικασία και με πιάνουν τα κλάμματα την ώρα που βγαίνει από μέσα μου το μωράκι μου. Μου το φέρνουν δίπλα μου να το δω, να του μιλήσω, έκλαιγε το άτιμο αμέσως! Ο γυναικολόγος μου, ο αναισθησιολόγος και ο βοηθός του γυναικολόγο μου να μην μπορούν να με καλμάρουν. Παρόλη την ευχάριστη μουσική που μου είχαν βάλει (λαϊκά σημειωτέον, λέτε και για αυτό να μου έχει βγει χορευταράς;) τα αστεία που μου λέγανε, εγώ να έχω τόση νευρικότητα, τόσο άγχος, τόσο έντονα τα αισθήματα να με πλυμμηρίζουν που ξέσπαγα. Έκλαιγα με λιγμούς।

Ήταν η δεύτερη γέννα… Ήξερα ότι δεν θα ζούσα ποτέ άλλωτε αυτήν την μοναδική εμπειρία του να φέρνεις στον κόσμο έναν νέο άνθρωπο। Όχι επειδή δεν θα μπορούσα, αλλά επειδή δεν ήθελα άλλο παιδί. Όλα λοιπόν γύρω μου τα έζησα στο έπακρον. Ακόμη και τώρα που τα ξαναζώ μου έρχονται δάκρυα και βλέπω τα παιδάκια μου λίγο πιό πέρα που παίζουν μαζί και η μεγάλη «διαβάζει» παραμύθι στον μικρό, και ο μικρός να κρέμεται από κάθε λέξη της μεγάλης. Και λέω, αυτά τα δύο αγγελούδια είναι δικά μου… Είναι κομμάτι μου… Είναι μέρος μου…Είναι η συνέχειά μου!

Και πέρασαν ευχάριστα στο μαιευτήριο οι ημέρες, είχα πολύ καλή παρέα στο δωμάτιο, και ήρθε η ώρα να πάμε σπίτι. Να προσαρμοστούμε στα καινούρια δεδομένα, να συνηθίσουμε όλοι την καινούρια παρουσία στο σπίτι. Ήδη μέρες πριν είχα ετοιμάσει την κούνια του που μωσχομύριζε, τα ρουχαλάκια του τακτοποιημένα, δώρα να με περιμένουν να ανοίξω, και άλλα τόσα που είχαν έρθει όσο ήμουν στο μαιευτήριο από φίλους και συγγενείς.

Η κόρη μου να θέλει να τον επεξεργαστεί, τί είναι αυτό το καινούριο ανθρωπάκι που μοιάζει σαν κούκλα; Θα μείνει για πάντα εδώ μαζί μας; Γιατί το έχεις μαμά αγκαλιά και δεν το αφήνεις κάτω να παίξουμε; Θέλω κι εγώ αγκαλιά। Θέλω κι εγώ να κοιμηθώ στο δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά μαζί με το νινί। Πάρε ένα αρκουδάκι νινί να παίξεις. Να φέρω κι άλλο παιχνιδάκι νινί; …και πόσα άλλα!!

Αποφάσισα ότι ήθελα να τον θηλάσω όσο περισσότερο μπορέσω, γιατί στην κόρη μου αυτήν την μαγευτική εμπειρία δεν την είχαμε ζήσει. Και πράγματι τρις μήνες θηλάσαμε, αποκλειστικά θηλασμός.Στο στήθος το νινί και να ανακατεύω το φαγητό। Αχ και η κόρη μου έχυσε λίγο χυμό, να το σκουπίσω να μην το πατήσει! Θα πρέπει να βρω μία ώρα να φτιάξω τα ρούχα, να βάλω πλυντήριο, να μαγειρέψω, να σκουπίσω λίγο. Ξαφνικά νοιώθω τόσο κουρασμένη. Όχι ότι ξενυχτάμε, Δόξα το Θεό, το νινί κοιμάται! Είναι πολύ ήσυχο! Και τρώει! Πολύ τρώει! Αλλά ξαφνικά είμαι μόνη στο σπίτι.Πότε θα μπορέσω να κάνω ένα μπάνιο; Ο άντρας μου δουλεύει έως αργά από το πρωί! Εκείνη την ώρα είμαι πολύ εξαντλημένη για να κάνω μπάνιο..

Χειμωνιάζει, κάνει κρύο, φυσάει, βρέχει.. Πώς θα πάμε μία βόλτα; Το νινί είναι πολύ μικρό ακόμη. Φοβάμαι να τον βγάλω έξω, και προς Θεού, μόνη μου δεν μπορώ, μόνη μου με τα δύο παιδιά…Εξακολουθώ και νοιώθω εξαντλημένη. Πιστεύω και περιθώριο να είχα να βγω έξω δεν θα έβγαινα. Θα προτιμούσα στο σπίτι. Πού να κάθομαι να ετοιμάζομαι και να βάφομαι τώρα; Όμως ο σύζυγος θέλει να βγει, να διασκεδάσει, να ξεσκάσει. Δουλειά, σπίτι, σπίτι δουλειά θέλει κάτι διαφορετικό. Και η επαφή μεταξύ μας έχει μειωθεί, έχει σχεδόν χαθεί। Όχι ότι εκείνος δεν θέλει, αλλά εγώ δεν νοιώθω έτοιμη μετά την γέννα.

Και φτάσαμε Χριστούγεννα. Και Πρωτοχρονιά. Και θέλαμε να καλέσουμε κόσμο στο σπίτι για τραπέζι.Ξέχασα να σημειώσω ότι αρχές Δεκεμβρίου χάνουμε την προ-γιαγιά μου. Ήταν η χειρότερη Πρωτοχρονιά και Χριστούγεννα που εχω κανει στη ζωη μου. Περίμενα με το νεοφερμένο νινί ότι θα ήταν μαγικά. Το τραπέζι στρώθηκε, τα φαγητά ετοιμάστηκαν, οι καλεσμένοι έφτασαν… Εγώ να έχω αρρωστήσει, να νοιώθω χάλια και το νινί ανύσηχο! Αχ τί άγχος κι αυτό! Τί νευρικότητα! Δεν μπορούσαμε να ήμαστε μόνοι μας; Τί τα θέλουμε τα τραπέζια και τους καλεσμένους; Διαθέση καμιά από κανέναν. Ούτε από τους γονείς μου. Η μητέρα μου να έχει περάσει τις άσχημες ημέρες με την προ-γιαγιά στα τελευταία της. Με το ζόρι της έπεισα να έρθει εκείνο το βράδυ… Μετά την αλλαγή του έτους, ο σύζυγος έφυγε έξω με φίλους. Εγώ έμεινα με τους υπόλοιπους γύρω γύρω από το τραπέζι χωρίς να «είμαι εκεί». Να έχουν έρθει ο κουνιάδος μου με την γυναίκα του και το μωρό του για μερικές ημέρες και να τους φιλοξενούμε. Και να νοιώθω χάλια! Και αμέσως μόλις έφυγε ο σύζυγος έφυγαν και οι γονείς μου φανερά ενοχλημένοι.. Έμεινα μόνη, παρόλο τον τόσο κόσμο γύρω μου.Ήρθε ο καινούριος χρόνος;; Για εμένα άλλη μία νύχτα για να έρθει μία άλλη ημέρα। Και το μάζεμα που τελειωμό δεν είχε। Και το καθάρισμα γιατί όλο και κάτι είχε πέσει και πιτσιλίσει। Για να μην πω ο νεροχύτης με τα πιάτα και τις κατσαρόλες! Μα δεν γίνεται να τα παιτάξω όλα από το μπαλκόνι; Και η μαμά μου να πέρνει τηλέφωνο ενοχλημένη που έφυγε ο άντρας μου και δεν σεβάστηκε το ότι η μάνα μου είχε περάσει το λούκι με την προ-γιαγιά και πάλι πιέστηκε κι ήρθε! Και εγώ να θέλω να χαθώ, να με καταπιεί η γη। Όχι δεν ήμουν εγώ। Μια άλλη τα ζούσε।

Και παράλληλα τα παιδιά να έχουν ξαφνικά αρχίσει να με κουράζουν. Και ξαφνικά νοιώθω ότι ανεβαίνω μία ανηφόρα। Δεν θέλω να κάνω τίποτα। Δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι το πρωί που ξυπνάει το νινί. Θέλω να μείνω χωρίς να πρέπει να ταίσω ή να αλλάξω κάποιον ή να κάνω δουλειές! Και περνάνε οι ημέρες και όλο και απομακρυνόμαστε με τον άντρα μου γιατί σωματική επαφή δεν υπάρχει। Και όλο και μεγαλώνει η γκρίνια και η φαγωμάρα। Τα νεύρα χτυπάνε κόκκινο. Το άγχος με χτυπάει και η καρδιά χτυπάει σε δικό της ρυθμό που δεν μπορώ να ακολουθήσω.Μήπως να χωρίσουμε τελικά; Μήπως εδώ είναι το τέλος;

Ομολογώ ότι η Πρωτοχρονιά του 2008 ήταν από τις χειρότερες, αλλά δεν περίμενα ότι η συνέχεια θα ήταν δυσκολότερη. Φτάσαμε Πάσχα και είδη έχω αρχίσει και χάνω τον εαυτό μου …ή μήπως τον έχω χάσει ήδη; Οι ημέρες περνάνε χωρίς να μου κάνουν εντύπωση. Το 24ωρο της ημέρας δεν φαντάζει δημιουργικό.

Έχω αρχίσει και επαναστατώ χωρίς λόγο και αιτία γνωστή ως αντίδραση προς κάτι. Χώνομαι στο μπάνιο μόνο και μόνο για να ακούω το νερό να κυλάει πάνω από το κεφάλι μου. Να βουλώνουν τα αυτιά μου και να μην ακούω τίποτα, πέρα από το νερό, τους χτύπους της καρδιάς μου και την αναπνοή μου. Πόση ώρα κάθομαι εκεί; Όμως έχουν ερχίσει τα χέρια μου και δεν πιάνουν. Δεν μπορώ να τα κρατήσω σταθερά. Τρέμουν. Η καρδιά ακολουθεί το τρέμουλο των χεριών και χτυπάει πολύ γρήγορα και πολύ δυνατά λες και θέλει να πεταχτεί έξω από το στήθος μου.

Έχω αρχίσει και κάνω σκέψεις άσχημες, μαύρες που μου προκαλούν θλίψη. Όλο και πιό πολύ σκέφτομαι τον θάνατο. Όχι μόνο τον δικό μου, αλλά και των παιδιών μου ή του άντρα μου. Και τί θα κάνω εάν συμβεί; Ξαφνικά θέλω να αφήσω τα παιδιά στον πατέρα τους και να πάω για μια βόλτα, αλλά θα καταλήξω να βρεθώ κάπου αλλού και δεν θα ξαναγυρίσω.

ΣΤΟΠ! ΩΣ ΕΔΩ!

Ένα γερό χαστούκι ξαφνικά μου ήρθε από το πουθενά και αναρωτιέμαι γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά αφού είμαστε όλοι καλά στην υγεία μας. Το σπιτάκι μας το έχουμε. Δεν πινάμε. Δεν κρυώνουμε. Δεν μας λείπει κάτι. Έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλον. Τί μου συμβαίνει επιτέλους; Θα μου πει κάποιος; Αλλά ποιος να μου πει αφού κανείς δεν έχει παρατηρήσει τίποτα. Κανείς δεν με έχει ρωτήσει, και να με έχει ρωτήσει εγώ είχα απαντήσει «όλα καλά, εσείς;».

Σκέφτομαι ότι πρέπει να αρχίσω να ασχολούμαι με κάτι. Όχι διάβασμα γιατί μου προκαλεί απίστευτο πονοκέφαλο και δεν ακολουθώ το ειρμό του συγγραφέα. Δοκίμασα τα παζλ με πολλά κομμάτια αλλά σύντομα παρετήθηκα από αυτό καθότι τα ζουζούνια μου δεν άφηναν κομμάτι για κομμάτι. Τί κι αν ξεκινήσω και επανέλθω στην παλιά μου δουλειά, την γραφιστική, αλλά αυτή τη φορά από το σπίτι. Αφεντικό του εαυτού μου. Έτσι θα μου μένει και κάτι, ένα χαρτζηλίκι ίσως. Ετοίμασα τις κάρτες λοιπόν, ξεσκόνισα τα προγράμματά μου, τις βιβλιοθήκες μου και έτοιμη!

Να όμως που δεν μου μένει χρόνος. Θέλει πολύ τραίξιμο τελικά και πολλές ώρες απασχόλησεις στο σπίτι. Και τα παιδιά δεν με αφήνουν. Κάτι άλλο πρέπει να βρω. Αρχίζει πάλι το άγχος και η ανυσηχία. Ο προβληματισμός και η απογοήτευση. Άντε πάλι από την αρχή!

Κι όμως, εκεί που λες δεν υπάρχει φως κάτι έρχεται ξαφνικά σαν μικρή ηλιαχτίδα και μεγαλώνει και μεγαλώνει και σε πλυμμηρίζει φως! Η δικιά μου ηλιαχτίδα στάθηκε ένα φόρουμ. Βρήκα τυχαία πληροφορίες στην αρχή για παιδικές συνταγές. Κατόπιν μου κίνησαν το ενδιαφέρον κι άλλα θέματά του. Μέχρι που έπεσα πάνω σε ένα θέμα σχετικά με την κατάθλιψη. Έγραφε μέσα όλα όσα έβλεπα σε εμένα. Από εκεί και πέρα έξαχνα μέρα νύχτα στο διαδίκτυο πληροφορίες σχετικά με την επιλόχεια κατάθλιψη. Σε ιστοσελίδες, σε φόρουμ, σε σελίδες ψυχολογικής υποστήριξης κλπ. Μέχρι που κατάλαβα. Κατάλαβα τί μου γινόταν. Κατάλαβα τί περνούσα. Και ναι, το πρώτο βήμα έγινε!

Αρχικά μίλησα με την παιδίατρο των παιδιών μου η οποία είναι και οικογενειακή φίλη αλλά και παιδίατρος δικιά μου όταν ήμουν κι εγώ σαν τα ζουζούνια μου. Μου σύστησε έναν ψυχολόγο και με διαβεβαίωσε ότι δεν είναι τίποτα, ότι θα το ξεπεράσουμε. Προσέχτε «θα το ξεπεράΣΟΥΜΕ», πληθυντικός. Με έκανε αμέσως και ένοιωσα θαυμάσια. Έβλεπα πλέον το πολυπόθητο φως! Κατόπιν μίλησα στον άντρα μου. Από την στιγμή που ήξερα τί μου συνέβαινε, ήξερα και πώς να του το εξηγήσω. Από την πρώτη στιγμή μου στάθηκε. Με βοήθησε σε απίστευτο βαθμό. Αμέσως με προέτρεψε να συνταντίσουμε αυτόν τον ψυχολόγο. Όχι ότι πίστευε τόσο στην βοήθειά του αλλά περισσότερο για να κάνει εμένα να νοιώσω καλύτερα. Πίστευε ότι η βοήθεια η περισσότερη θα γίνει από εμένα και από εκείνον. Και όντως έτσι ήταν.

Βέβαια στον ψυχολόγο πήγα. Κάναμε μία συνεδρία. Και εκεί που έλεγα ότι δεν θα έβγαζα ούτε μία λέξη, άνοιξε το στόμα μου και σαν χείμαρος ξεπετάχτηκαν οι λέξεις, λες και δεν είχα μιλήσει για πολύ μα πολύ καιρό! Βγαίνοντας από εκεί ένοιωθα άλλος άνθρωπος. Ένοιωθα ελαφρύτερη! Ένοιωθα ελεύθερη! Θα μου πείτε πώς με μία συνεδρία ένοιωσες έτσι; Τί να σας πω; Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά αυτή η κατάθεσή μου. Εννοείτε πώς κλείσαμε ραντεβού καινούριο και μάλιστα μου πρότεινε για φάρμακα, αλλά αμέσως εγώ αρνήθηκα. Είχα διαβάσει για φυσικά στοιχεία που μπορούν να βοηθήσουν και ήθελα να τα δοκιμάσω.

Από εκεί και πέρα, άρχισα ουσιαστικά να ξαναΖΩ! Να ζω την κάθε σιτγμή με τα παιδιά μου, με τον άντρα μου και προπαντώς με εμένα! Όχι ότι έγινε από την μια στιγμή στην άλλη, πέρασαν αρκετοί μήνες. Το Καλοκαίρι του 2009 το έβγαλα τρώγοντας μόνο παγωτό σχεδόν. Με το ζόρι μπόρεσα και ξεκίνησα την διατροφή που ήθελα να ακολουθήσω ως πιό υγιεινή. Σε κάθε ευκαιρία φεύγαμε με τον άντρα μου για βόλτα. Μιλούσαμε για όλα. Συζητούσαμε. Χαζολογούσαμε. Καταφέραμε να πάμε και για τον Μήνα του Μέλιτος, ολίγον αργά αλλά τα καταφέραμε. Και περάσαμε τέλεια!

Εάν με ρωτήσετε τί αποκόμησα ίσως από όλη αυτήν την περιπέτεια, θα σας πω ότι κατάφερα να κάνω μια εσωτερική αναζήτηση, να μάθω περισσότερο την Κάλλη, και να την κάνω καλύτερη από όσο ήταν. Να μην την ξαναφήσω μόνη, να την ωθώ να εξελίσεται όλο και πιό πολύ. Η καθημερινότητα έγινε πιό βατή. Πλέον ό,τι είναι να έρθει θα έρθει ό,τι κι αν κάνουμε, αλλά το θέμα είναι πώς θα το αντιμετωπίσουμε με τις πράξεις μας. Εάν δεν είμαστε καλά με εμάς, δεν είμαστε με κανέναν!

Γι΄αυτό νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη σε όλους όσους με βοήθησαν τότε και εξακολουθούν και είναι κοντά μου! Τους γονείς μου, τον άντρα μου, τα παιδιά μου, τις φίλες που απέκτησα! Πάνω από όλα τον ίδιο μου τον εαυτό, γιατί έχει τελικά πολλές δυνάμεις και αντοχές και του αξίζει ένα μεγάλο συγγνώμη για την ταλαιπωρία που τον επέβαλα.

Εύχομαι κάθε γυναίκα να βρει την δύναμη να μιλήσει για ο,τιδήποτε είναι αυτό που την κάνει να εγκλωβίζεται με οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος

Αγαπημένες μου συγνώμη εάν φαίνονται μπερδεμένα και όχι σε σειρά αυτα που σας ειπα ,αλλά δυστυχώς στην έκθεση στο σχολείο δεν ήμουν και από τις καλύτερες.

Eαν θέλετε να μοιραστείτε την ιστορία σας η θέλετε να ρωτήσετε κάτι την ψυχολόγο που συνεργαζεται με την Καλλι η εχετε κάποιο θέμα που σας απασχολεί και θέλετε να κάνετε άρθρο, τοτε  επικοινωνήστε  στέλνοντας email στο kalliopi1981@gmail.com.