‎15 Ολοκληρα λεπτα έψαχνα το τηλ μου…
Τι βιτσιο κ αυτο … Να τα κρύβουν Όλα…

Νομίζω πως μετα το «χόμπι» της sudocream είναι το κορυφαίο!

Φυσικα δεν κρυβει μονο το τηλεφωνο… Εχουμε χασει εδω και μερες το τηλεκοντρολ της τηλεορασης… Τα κλειδια εξαφανιζονται αναμεσα στα μαξιλαρια του καναπε…

Ειναι τοσο γλυκος οταν μας μιμειται και σηκωνει τα χερακια και τους ωμους του ρωτωντας που?

Πανω σε μια στιγμη απογνωσης γιατι το ειχα και χαμηλωμενο …τον ρώτησα και μου απαντησε εκει…

Ξερω πως ειναι κατι που δεν μπορουμε να το αποφυγουμε!

Τουλαχιστον αν συννενοουμαστε θα τα βρισκουμε!!!

Και να φορολογηθουν επιτέλους τα χαρτζιλίκια και οι κουμπαραδες…. Φοροφυγάδες
Καταστρέφεται το κράτος με το μαύρο χρήμα!!! Τς Τς τς

Το θεωρειτε απιθανο να γινει ετσι οπως παμε?

Eιναι πολλοι μπαμπαδες που σιχαινονται να αλλαζουν τα μωρα τους!

Ευτυχως ο δικος μας μπαμπας δεν ειναι ετσι χαχαχχ

Παρτε μια γευση με τα πιο αστεια βιντεο που κυκλοφορουν!

Αυτος ο μπαμπας δεν ειναι γλυκας? Αλλαζει πανα για πρωτη φορα!

Ο πιο κατω μπαμπας φοραει και μασκα!!!

Εδω βαζει και ο παππους ενα χερακι αχχαχχ

και εδω… πηρε και κουβα αχχαχχχχχ

Δεν ειναι πολυ γλυκο που προσπαθουν ομως?

Βρηκα αυτο το αρθρο !

Το διαβασα και με συγκινησε πολυ!

Με εβαλε κατευθειαν σε σκεψεις…

Οχι πως δεν το ζω καθημερινα με τον Αντωνη μου να φροντιζει εξισου καλα τα παιδια μας…

Τον κοιταζω και λιωνω απο την αστειρευτη τρυφεροτητα και αγαπη που δειχνει στα μωρουλια μας!

Ειναι πολυ ωραιο οταν βλεπεις εναν πατερα να συμμετεχει  ενεργα στο μεγαλωμα των παιδιων και εγω προσωπικα δεν θα μπορουσα να φανταστω την ζωη μου με καποιον που δεν θα ηθελε η θα το αντιμετωπιζε σαν αγγαρεια…

Πανε οι εποχες που ο μπαμπας απλα επαιζε με τα παιδια …

Οι μπαμπαδες αυτης της γενιας  ισως ειναι οι δευτερες μαμαδες…

Αυτα ειναι  τα λογια που εγραψε ο Οδυσσεας Ιωαννου!

Ταΐζω ένα μωρό. Ένα ζωικό κουβαράκι τεσσάρων μηνών, μονίμως γελαστό, ένα κουτάκι αγάπης, το δελφινάκι μου. Όταν το φιλάω δεν ξέρω πως κρατιέμαι και δεν του κόβω κομμάτια – ποτέ δεν θα μάθει ότι την αρτιμέλειά του την χρωστάει στη γενναία αυτοσυγκράτησή μου, στα αστείρευτα αποθέματά μου πειθαρχίας και αυτοέλεγχου…

Τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ξαπλώνει στο κρεββάτι ανάμεσά μας. Ακούω τα πνευμόνια του, ανάσα την ανάσα γυμνάζεται στην ζωή και από γατί γίνεται άνθρωπος. Ένα μωρό είναι σαν το αναμμένο τζάκι, ποτέ δεν είναι ίδιο, ποτέ δεν θα πετύχεις το ίδιο σχήμα φωτιάς.

Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται στόμα. Βγάζει ήχους, σπέρματα λέξεων ωραίων, υγρούς ήχους, γεμίζει σιγά σιγά την θάλασσά του να ‘χει να δελφινοβολτάρει. Έχει και πατούσες. Αμέ! Ο Θεός να τις κάνει… Τα κλειδιά του σπιτιού είναι μεγαλύτερα… Παλεύει να κρατήσει το κεφάλι της όρθιο, κάθε μέρα και καλύτερα. Σκαρφαλώνει πάνω μου σαν σκίουρος που έχει πάρει L.S.D, γελάει συνέχεια. Τι γελάς ρε σαχλαμάρα;

Ταΐζω ένα μωρό. Ξέρω πως ποτέ δεν θα κάνω κάτι σημαντικότερο. Δεν μου ανήκει, δεν του ανήκω, η σχέση είναι καθαρή από την αρχή. Αλλά κάποιος πρέπει να κρατάει το μπιμπερό… Στα σπάνια κλάματά της μια χνουδωτή καμηλοπάρδαλη αποδεικνύεται πιο χρήσιμη από εμένα. Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει το κλάμα. Αρχίζω να έχω θέμα με την καμηλοπάρδαλη. Ή αυτή ή εγώ!

Μακάρι να αγαπήσει την θάλασσα και να θελήσει να της την μάθω. Μακάρι να αγαπήσει και να θελήσει να μου μάθει.
Βέβαια δεν έχω αυταπάτες. Τον βλέπω τον διάλογο να έρχεται
– Καλημέρα λουλούδι μου!
– Δεν μας χέζεις ρε πατέρα πρωί πρωί;
Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται γάλα.