Ποτέ δεν ήμουν απο τις γυναίκες που ανυπομονούσαν να γίνουν μάνες.Τα μωρά τα συμπαθούσα (!) μ’αρεζε να τα παίρνω αγκαλιά, να παίζω μαζί τους (για κανα μισάωρο) αλλα μέχρι την ηλικία του ενός χρόνου..Μετά που γίνονται ανθρωπάκια (περπατάνε, μιλάνε) μου φαινόταν πολύ ‘μπελάς’ και τρέξιμο. Δεν ήμουν καν σίγουρη οτι ήθελα να κάνω παιδιά. Μέχρι που γνώρισα τον άντρα μου…Μαζί του ναι, ήθελα να ‘κανουμε’ παιδιά κάποια στιγμή… σε δυο(τέσσερα, πέντε) χρόνια και βλέπουμε. Δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά μας.
Οταν έμεινα έγκυος (εντελώς απρόσμενα) δεν μπορώ να πω οτι ευχαριστήθηκα την εγκυμοσύνη μου. Κάτι οι αναγούλες, μετά το απότομο βάρος που πήρα, λίγο οι καούρες και οι ξυνίλες μου αποσπούσαν την προσοχή απο το ‘θαυματάκι’ που μεγάλωνε μέσα μου. Φυσικά οταν αρχίσαν οι (έντονες) κλωτσιές του γιού μου (απ’την αρχή εγώ γνώριζα -ή ίσως ήθελα να πιστεύω- οτι είχα γιό αν και ο υπέρηχος το επιβεβαίωσε στον 5ο μηνα) το είδα ‘διαφορετικά’ το θέμα και άρχισα να συνηθίζω τη νέα πραγματικότητα της ζωής μου. Πήγαμε και για ψώνια για το μωρό και μαζί με τα φορμάκια, εσωρουχάκια κλπ προμηθεύτηκα και ολα τα υπόλοιπα ‘απαραίτητα’: μπιμπερό, πιπίλες, βουρτσάκι για να πλένω τα μπιμπερο, μου δανείσαν και εναν αποστειρωτή, πήρα και βραστήρα, θερμός, ειδικό μηχάνημα να ζεσταίνω το γάλα…Αυτά μου είχαν πει (οι γνωστές μου, η πεθερά μου, η μαμά μου, η τηλεόραση, τα περιοδικά!) οτι χρειάζομαι απαραίτητα να υπάρχουν..(διοτι μεχρι τοτε οι μονες εικόνες που ειχα απο μωρά ήταν μαζί με ένα μπιμπερο!)
Απ’την αλλη, εννοείται οτι το ειχα σιγουρο πως θα θήλαζα (τα ειχα απόλυτα συνδεδεμένα αυτα τα δύο στο μυαλο μου αγνωστο γιατί! μπιμπερο+θηλασμός= διατροφη βρεφους-ετσι πιστευα!)
Θυμάμαι που με ρωτούσαν διάφορες φίλες και άτομα του οικογενειακού μου περιβάλλοντος: ‘θα θηλάσεις;’ και εγω εντελώς φυσικά έλεγα: ‘Φυσικά’ για να πάρω αντιφατικές απαντήσεις: «Μπράβο» ή «Καλά, κάτσε να δεις αν θα χεις γάλα». Μ’αυτο το τελευταίο εγώ λίγο νευρίαζα και σκεφτόμουν «Μα γιατί να μην έχω γάλα;» ενω ήμουν εντελώς άσχετη με το θηλασμό, δεν είχα δει ποτέ live θηλασμό, είχα μονο μια δυο γνωστές μου που μου είχαν πει οτι αυτές θήλασαν τα παιδιά τους…Σαν ιστορία.
Η μητέρα μου με θήλασε 2,5 μήνες (ήμουν λέει, λαίμαργη, και τις πλήγωνα τις θηλες κ με σταματησε) ενώ η αδελφή μου θήλασε για 9 μήνες (μάλλον ήταν πιο εκπαιδευμένη). Δηλαδή ναι μεν ήθελα να θηλάσω, αλλα στα ντουλάπια μου τα μπιμπερό ήταν έτοιμα για την πρώτη αποστείρωση! Αφου οι ‘οδηγιες’ ελεγαν το μωρό θηλάζει και μετά του φτιάχνεις και 60ml γάλα για να σιγουρευτείς οτι χόρτασε.Αμα τα φάει πάει να πει οτι δεν είχε χορτάσει απο το θηλασμό.
Ο γυναικολόγος μου, μου έλεγε καθ’ολη τη διαρκεια της εγκυμοσύνης: ‘να ακούς το ένστικτό σου, αυτό θα σε οδηγήσει’ και με παρότρυνε στην απόφασή μου να θηλάσω (τοτε ήταν ακόμα ‘πρόθεση θηλασμού’ απο μέρους μου).
Διάβαζα και λίγα βιβλία για την εγκυμοσύνη, που αναφέραν οτι ο θηλασμός είναι πολύ καλός κλπ αλλα καμμια ιδιαίτερη νύξη στο θέμα (δεν είχα ανακαλύψει ακομα τα πολύ χρήσιμα sites που υπάρχουν όπως ο mitrikosthilasmos, το parents.gr. Aυτά βρέθηκαν στο ‘δρόμο’ μου πολύ αργότερα, αφού ο μικρός μου ήταν ήδη 2,5 μηνών).
Γέννησα λοιπόν με το καλό, φυσιολογικά (αλλα δυστυχώς μετά απο 10 ώρες έκανα κ επισκληρίδιο-που αρχικά δεν ήθελα να κάνω) και μου φέραν το μωρό στο δωμάτιο μετα απο 2 ωρίτσες…Ωραία..και καθόμουν και γω και σύζυγος και το χαζεύαμε…Πέρασε η μαια να μας δει, αν ειναι ολα καλα, αν τον έβαλα στο στήθος (Ορίστε; απο τώρα; πως; έτσι απλά;) και μου είπε ‘Εντάξει, είναι νωρίς ακόμα, σιγά σιγά θα τον βάλουμε, ουτως η άλλως δεν έχεις ακόμα γάλα’ και έφυγε. Την επόμενη μέρα, που μου τον ξαναφέρανε και ήρθε ξανα η μαία να μας δει, της ζήτησα να με βοηθήσει να τον βάλω στο στήθος. Τον τοποθέτησε κοιλιά με κοιλιά πάνω μου και πίεζε ελαφρά το κεφαλάκι του προς το στήθος μου και ως εκ θαύματος, άρχισε να πιπιλάει! Αυτό ήταν; έτσι γίνεται; Εύκολο φαίνεται!
Φεύγοντας η μαία μου έδωσε τις ‘γνωστές’ οδηγίες: «Τον αφήνεις 5 λεπτά απο το αριστερό, μετά 5 λεπτα απο το δεξί και τέρμα για να μην σου πληγώσει τις θηλές.Ασε που κουράζεται κι όλας!»
«ΟΚ» είπα και γω, πήρα και το κινητό δίπλα μου να βλέπω την ώρα μην τυχόν και τον αφήσω κανα δευτερόλεπτο παραπάνω και συνέχισα…Περάσαν τα 5 λεπτά; ΣΤΟΠ…το άλλο βυζί μικρέ! Το δεξί όμως δεν το έπιανε καλά γιατι η ρώγα δεν ήταν αρκετά προς τα έξω οποτε επιστρατεύτηκαν θηλες σιλικόνης για βοήθεια…
Κάπως έτσι κύλησε και η δεύτερη μέρα (τώρα οι οδηγίες λέγανε 7 λεπτά απο το ένα στήθος και 7 απο το άλλο!) και την τρίτη μέρα πια,το βράδυ, πρήστηκε το στηθος μου ‘κατέβηκε’ το γάλα και ζήτησα το θήλαστρο (το χα δει απο την διπλανή μου που της το χανε φέρει το προηγούμενο βράδυ).Χαρά εγώ, θα φάει το παιδί επιτέλους το γάλα μου (τόσες μέρες πιπίλιζε αέρα έλεγα, ήταν η ‘πρόβα’ θηλασμού μας)
Βγάζω με το θήλαστρο και τι να δω; δεν έχω γάλα, έχω χυμό βερύκοκο!! Εβγαλα μεν 50-60ml αλλα ήταν πορτοκαλί!! Ευτυχώς μου εξήγησαν οι μαίες οτι είναι φυσιολογικό, οτι σε λίγο θα κατέβει και το γάλα που θα ναι ‘εκρού’ προς ‘άσπρο’ και ολα μια χαρα…Ουφ, ησύχασα!
“Ετοιμο το πρώτο μας γεύμα!’ είπα και παρέδωσα το μπουκάλι με το πρωτόγαλα στη μαία για να το δώσουν στο μωρό μου (άραγε το δώσαν τελικά; ελπίζω πως ναι). Εκεινη τη μέρα είχε περάσει και ο γυναικολόγος μου για τον καθιερωμένο έλεγχο, με ρώτησε πως τα πάμε με το θηλασμό και του είπα ‘α, τέλεια, κατέβηκε και το γάλα μου σήμερα, έβγαλα το πρωτόγαλα και του το στειλα με τη μαία!’ και μου λέει : ‘Αμα θες να ζητήσουμε αποκλειστικό θηλασμό’ και εγω απλά κούνησα τους ώμους μου σα να λέω ‘Δεν ξέρω, ας ζητήσουμε’ χωρίς όμως να πω “Ναι, ζήτα”…Δεν ήξερα καν τι ήταν αυτό που μου πε…Τι είναι ο “αποκλειστικός θηλασμός”; Υπάρχει δηλαδή και ‘μη αποκλειστικός θηλασμός;’ Δεν το επιδίωξα λοιπόν, αφου μου ακούστηκε σαν ‘ιατρικός όρος’ και συνέχισα όπως είχα ‘μάθει’ αυτές τις τρεις μερες..
Και ήρθε η ημέρα εξόδου μας: Φεύγουμε η χαρωπή οικογένεια με το μωρό μας-που είχε και λίγο ίκτερο- ένα κουτί γάλα και μία κρέμα για τις θηλές (και τα δύο προσφορά του μαιευτηρίου!) και με τις εξής οδηγίες: Καλό καθάρισμα τις θηλές (με νερό ή χαμομήλι) 10 λεπτά απο το ένα στήθος, και δέκα λεπτά απο το άλλο. Συχνό τάισμα για να πέσει ο ίκτερος.
Πάμε σπίτι μια χάρα, το μωρό κοιμόταν φυσικά (μας το χαν παραδώσει ταισμένο προφανώς) και η πρώτη μερα μόνοι μας ξεκινησε με ενα μικρό άγχος: να ξυπνάω το παιδι να φάει γιατι απο τον ίκτερο είχε υπνηλία και δεν ξυπνούσε..πως θα το ταιζω συχνά για να του πέσει;
Καθόμουν και γω στην κουνιστή μου πολυθρόνα, έπαιρνα τα μαξιλάρια μου, είχα και το ρολόι απέναντι μου και ξεκίνησα να θηλάζω. Κάθε 3 ώρες όμως, γιατί δεν έπρεπε να ‘πειναει’ πιο συχνά, αυτό θα σήμαινε οτι δεν του εφτανε το γάλα μου (Αυτό δεν μου το χαν πει στο μαιευτήριο, μου το χε πει η πεθερά μου, διότι έτσι της είχε πει τοτε ο γιατρός της, έτσι θήλασε και η ίδια τα παιδιά της για 2 μήνες -με συμπληρωμα φυσικά, γιατι της είχε πει επίσης οτι το γάλα της δεν ήταν πολύ θρεπτικό, ηταν ‘ελαφρύ’ και δεν τα έπιανε!and guess what: ενα ωραίο πρωί της κόπηκε το γάλα!) Ευτυχώς το μωράκι ήταν πολυ εκπαιδευμένο κ όντως ζητούσε να φάει καθε 3 ώρες περίπου (φυσικά είχε φτάσει στα όρια του και έκλαιγε, αλλα αυτό δεν ήταν και το φυσιολογικό; τα μωρα κλαίνε συνέχεια, έτσι ξέρω!) Οταν καμμια φορά μου ‘ζητούσε’ φαγάκι στις 2,5 ώρες, τον καθυστερούσα γιατι δεν είχε έρθει ακομα η ώρα του ‘φαγητου’, πως θα γίνει; Σε μιση ώρα θα θηλασεις μικρε! Κάνε υπομονή!
Μετα απο 2 μέρες όμως και αφού ειχαμε πάει για δύο επανεξετάσεις για ίκτερο, μας ζητήσαν να τον αφήσουμε μεσα για θεραπεια. Αν θελαμε μπορούσαμε να πηγαίνουμε στο επισκεπτήριο να τον βλεπουμε και να του πηγαίνω το γάλα μου. Κλάμα, στεναχώρια που θα τον άφηνα, δεν μιλιόμουν…Πήγα στο πρώτο επισκεπτήριο, αγκαλιά με το θήλαστρο που χα αγορασει (χωρις να ρωτήσω κανέναν ποιό ακριβώς θήλαστρο να πάρω, εστειλα την μαμα μου και πηρε ενα-ευτυχώς όχι ‘τραγικά’ ακατάλληλο αλλα οχι και το καταλληλότερο!- να του βγάλω το γεύμα του…Ευτυχώς έβγαλα 60 ml -τόσο δεν πρέπει να τρώει ενα νεογέννητο; μια χαρα ήμασταν, δεν κόπηκε το γαλα απο την στεναχώρια μου όπως μου ειχαν πει!- μου τον φέραν, τον είδα, τον τάισα με το μπιμπερο ότι είχα βγάλει (πόσα τραγικά λαθη έκανα η λεχώνα μέσα σε μια μόλις εβδομάδα;;; Πραγματικά απόρω πώς καταφερα τον αποκλειστικό θηλασμό με τόσα μπιμπερα, θηλαστρα, προγραμματα 10λέπτου!) και μου τον πήραν σε 10 λεπτά να ξαναπάει στις λάμπες. “Θα ξαναρθείτε για το επόμενο γεύμα του; Να ξέρετε πάντως οτι με το ξένο γάλα πέφτει πιο γρήγορα ο ίκτερος”…Οπότε και γω ώς ‘καλή μάνα’ είπα: “όχι, δώστε του ξένο αφου θα του πέσει πιο γρήγορα”…Το πάν ήταν να τον πάρω σπίτι πιο γρήγορα, και όχι αν θα πιεί το δικό μου ή το ξένο..Σωστά; (Not!)
Την άλλη μέρα τον πήραμε σπίτι ευτυχώς, με πεσμένο ίκτερο, και πιο ξυπνητό, με όρεξη για θηλασμό (Τι συνεργάσιμο παιδάκι έκανα!)
Ευτυχως ο παιδιατρος που είχαμε δεν συνέστησε συμπλήρωμα, παρά τις ερωτήσεις μου περι σκόνη γάλακτος και αν αυτό που είχα για ‘ωρα ανάγκης’ ήταν καλό ή επρεπε να αλλάξω μάρκα, κάθε πότε πρέπει να του δίνω τσαγάκι (οι μανάδες μας έτσι λέγανε, κάθε 3 ώρες τάισμα το μωρό κ αν ενδιάμεσα πεινάει τότε χαμομηλάκι!) κλπ..Αυτός ο καημένος μου λεγε ‘ε, δεν χρειάζεται να του δώσεις τσαγάκι, αν θα έχει πονάκια τότε το συζητάμε’ εγώ όμως εκει! Το τσαγάκι ήταν σε πρώτη θεση στο ράφι! Το χρησιμοποίησα κι όλας τον πρώτο μήνα! Και μάλιστα στεναχωριόμουν που δεν το ήθελε κι όλας και επινε μονο 20 ml με ξυνισμένα μούτρα το καημένο (Τι μαρτύρια του κανα Θέε μου;).
Εν τω μεταξύ το μωρό επαιρνε πολυ καλό βάρος, τόσο που κ γιατρός ενθουσιάστηκε γιατι δεν είχε ξαναδεί τοσο καλή αύξηση βάρους σε μωρό που τρέφεται αποκλειστικά με μητρικό γάλα οπότε συνεχίζαμε ακάθεκτοι.
Φυσικά ενδιαμεσα δεν έλειπαν τα σχόλια (απο ‘γνωστές’ κυρίως μεγάλης ηλικίας: ‘Εχεις γάλα; Τρώει το μωρό; μήπως δεν του φτάνει; μήπως πεινάει; Αφου κλαίει και δείχνει να πεινάει ενώ εχουν περάσει μόνο 2 ώρες απο τον τελευταίο θηλασμό! Ή οι έξυπνες λύσεις (μιλάμε τώρα για μωρό ούτε 40 ημερών!) “Για να του κόψεις το βραδυνό τάισμα (σημ. Το μωρό ξυπνούσε 12 το βράδυ, στις 3-3.30 τα ξημερώματα και στις 6 για φαγητό) θα του δίνεις όταν ξυπνάει τσάι και μετα απο μερικές μερες θα μάθει οτι δεν αξίζει τον κόπο να ξυπνάει ενδιάμεσα αφού δεν θα βρίσκει γαλατάκι και έτσι θα το ‘κόψει’ (που να ξερα οτι έτσι το μόνο που θα ‘κοβόταν’ θα ηταν το γαλατάκι μου! Ευτυχώς που ΔΕΝ τους άκουσα!). Ή το άλλο το κορυφαίο: “Μην του αλλάζεις πάνα το βράδυ πριν τον ταίσεις για να νιώθει άβολα και να μην ξυπνάει να φάει και να κόψει και το βραδυνό λέρωμα!” Η πλάκα είναι πως ότι καινούριο μου έλεγαν το ρωτούσα στο γιατρό μου για να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί! Ευτυχώς αυτές τις φαϊνές ιδές μου τις απέρριπτε ευγενικά, λέγοντας: «είναι πολύ μικρό το μωράκι για να μην τρώει το βράδυ» «δεν είναι απαραίτητο το τσάι» «καλύτερα να μην του δίνετε νερό γιατι μπορεί να φουσκώνει το στομαχάκι του και να μην τρώει μετα». Απ’τη μία σκεφτόμουν: “πω πω! Πόσα κόλπα υπάρχουν!” και απ’την άλλη ευτυχώς δεν τα εφάρμοζα ακούγοντας το ένστικτο του πατέρα, το δικό μου, τις συμβουλές του γιατρού και τις ανάγκες του μωρού μας.
Ο θηλασμός συνεχίστηκε λοιπόν, ακόμα όχι ακριβώς ανεμπόδιστος, αλλα είχαμε καλό ωράριο, το τσαγάκι το κοψαμε, αφού είχα αποκτήσει λιγη αυτοπεποίθηση οτι του φτάνει τελικα ΜΟΝΟ το γάλα μου (λες και το τσάι μπορούσε να του προσφέρει κάτι!), παρα τις προτροπές τις πεθεράς μου να του κάνω και λίγο ξένο γιατι μπορεί να πεινάει, και γίναμε αισίως 2 μηνών. Εγώ ήδη έκανα και συνέχισα να κάνω κάποιες αντλήσεις για να φτιάξω μια τράπεζα γάλακτος για όταν θα γυρίσω στη δουλειά και θα αναγκαζόμουν να σταματήσω το θηλασμό και είχα βρει την πιο σωστή λύση (κατα την γνώμη μου): θα εβγαζα γάλα για να του αφήσω να χει δικό μου να πίνει για τουλάχιστον ένα μήνα μετα την επιστροφή μου στη δουλειά…Το μωρο θα ήταν 5,5 μηνών, εγώ θα ‘έκοβα’ τον θηλασμό σίγουρα-αφού δεν γίνεται να θηλαζω και να δουλευω, σωστά; not!- και αυτός θα χε απο την καταψυξη δικό μου γάλα μέχρι να γίνει 6,5 μηνών! Τέλεια! Αλλωστε μετά τρώει τροφές και ούτως ή άλλως δεν προσφέρει κατι σημαντικό ο θηλασμός, έτσι δεν λένε;
Κάπου εκεί βρέθηκε ο -φωτισμένος εκ Θεού- άντρας μου να μου λέει: “Να σου ζητήσω κάτι; μην είσαι απόλυτη με τον θηλασμό…Αν θέλεις γύρνα πρώτα στη δουλειά και μετά βλεποντας και κάνοντας..Αν δεν μπορείς, το σταματάς, αλλά άσε και ενα ‘παραθυράκι’ μήπως και καταφέρεις να τον συνεχίσεις παράλληλα” και γω έλεγα τι μου λέει τώρα αυτός; Εδώ λέμε πρεπει να γυρίσω στη δουλειά,θα λείπω κοντά 7 ώρες, θέλω να βάψω και το μαλλί που χει πάει η ρίζα στον αστράγαλο, θέλω να κάνω δίαιτα να χάσω και τα υπόλοιπα κιλά, να πιώ καφέ, θέλω να ….να…Ολα αυτά δεν συνδοιάζονται με τον θηλασμό! ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ! Αλλα αντε για χατήρι του ας το δοκιμάσω…ας το ψάξω λίγο το θέμα…
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το υπέροχο ταξίδι της ‘γνώσης’ για τα θέματα θηλασμού. Έπεσα πάνω σε δύο τρία sites, στο mitrikosthilasmos και στο parents όπου βρήκα εκατοντάδες άλλες μανούλες με τις ίδιες απορίες, τα ίδια προβλήματα (και τις λύσεις τους!) και ενημερώθηκα όσο μπορούσα (και ακόμα προσπαθώ να ενημερωθώ για τα επόμενά μας στάδια). Εμαθα και πολλές ‘άγνωστες’ λέξεις: μαξιλάρι θηλασμού, στάσεις θηλασμού, ελεύθερος και ανεμπόδιστος θηλασμός, Σύμβουλοι θηλασμού! Baby wearing, Attachment parenting, co-sleeping…Σώθηκα!
Είδα απο τι γλύτωσα με τα -τραγικά- λάθη που έκανα τις πρώτες μερες θηλασμού, τα διόρθωσα και άρχισα να βλέπω τον θηλασμό με άλλο μάτι! Τον αγάπησα! Αγαπησα το μωρό μου ακόμα περισσότερο γιατί κατάλαβα πόσο πολύ με βοήθησε να τον θηλάσω, πόσο πολύ συνεργάστηκε και παρέβλεψε τα λάθη μου και έβαλε τα δυνατά του ώστε σήμερα να μπορούμε να ‘απολαμβάνουμε’ και οι δύο αυτή την υπέροχη σχέση του θηλασμού! Αρχισα να απολαμβάνω την ‘ελευθερία’ που προσφέρει ο αποκλειστικός θηλασμός, τις ευκολίες στις μετακινήσεις μας, στα ωράρια μας, στο δέσιμο μας σαν οικόγενεια…Αν με ρωτούσαν τους πρώτους 2 μήνες για τον θηλασμό τους έλεγα: ‘Καλός είναι μωρέ αλλα δύσκολος…κάθε 2-3 ώρες στο στήθος(ναι η καημένη! τι να πουν άλλες μανούλες που θηλάζουν 18 και 20 ώρες τι μέρα;;) δεν κοιμάμαι πολύ, κάνει 20 λεπτά (σα δε ντρέπεται κοτζάμ μωρό 2 μηνών!) να φάει, και άλλα 20 να τον ξανακοιμήσω…θα το παλέψουμε όμως’. Τώρα όποιος με ρωτάει του λέω: “Είναι τέλειος! Ούτε 5 λεπτά δεν μας παίρνει, τρώει κατευθείαν, δεν θέλει καθόλου προετοιμασία για τα γεύματά του, το βράδυ δεν ξυπνάει ούτε αυτός ουτε εγώ, αφού με το που θα κουνηθεί, του δίνω το στήθος, τρώει κοιμισμένος και τέλος! Πάμε όπου θέλουμε χωρίς να κουβαλάμε όλο το σπίτι μαζί μας..θα το ξανάκανα χωρίς δεύτερη σκέψη!”
Αφου ξεπεράστηκε κ η ‘δυσκολία’ της επιστροφής στη δουλειά, έμενε να αντιμετωπίσω το επόμενο ‘εμποδιο’: θηλασμός και στέρεες! Κόβεις τον θηλασμό όταν μπαίνουν οι στέρεες; τον κάνεις μόνο πρωι-βραδυ αυστηρα; Δίνεις συμπλήρωμα; Τωρα πια ήξερα! δεν με πτόησε τίποτα -κ ας αγχώθηκα λιγάκι για το πως θα τα πάμε και αν θα τα καταφέρουμε παραλληλα με τον θηλασμό- ενημερώθηκα οσο περισσότερο μπορούσα, διάβασα βιβλία, ΑΛΛΑΞΑ παιδιατρο και πολυ απλά…συνεχίζω τον ελευθερο κ ανεμποδιστο θηλασμό κατα απαίτηση του μωρου. Εδω να σημειώσω οτι ο μικρός τρώει τα πάντα και πολυ (τα αλεσμένα σχεδον τα κοβουμε) θηλαζει γυρω στις 6-7 φορες το 24 ωρο, ειναι στην υψηλότερη καμπύλη ανάπτυξης και πλέον έχουν πειστεί και οι πιο ‘δύσκολοι’ (βλ. πεθερά -η οποια δεν ήξερε και πολλά για τον θηλασμό, αλλα πλέον ειναι περήφανα ενημερωμένη και καμαρώνει!) οτι το να θηλάζω ‘μόνο’ (χωρις να δινω συμπλήρωμα) έκανε πολύ καλό στο παιδί και δεν του στέρησε απολύτως τίποτα…
(Το μόνο που τους ‘προβληματίζει’ τωρα πια ειναι πότε θα κόψουμε τον θηλασμό για να τον κρατήσουν κανα βραδυ σπίτι τους-don’t see that coming any time soon!! sorry!)
Ο μπαμπας μας είναι πολύ περήφανος για μας. Τον ρωτούσαν στην αρχή: ‘θηλάζει το μωρό;’ απαντούσε “Ναι” τον ξαναρωτούσαν: “Συμπλήρωμα δεν του δίνετε;” και απαντούσε πάλι “Οχι, καθόλου, ποτέ δεν ήπιε” και όταν του λέγανε: “Μπράβο, έχει πολύ γάλα η γυναίκα σου!” (ειμαι καλή αγελαδίτσα!!) χαμογελούσε και κουνούσε το κεφάλι (και μετά μου τα λεγε και γελούσαμε!) Τον ενημέρωνα συνεχώς για ο,τι διάβαζα…
Του χρωστάω πολλά για την πολύτιμη βοήθεια του κάθολη την διάρκεια και της εγκυμοσύνης και του θηλασμού, αλλα κυρίως του χρωστάω ενα μεγάλο ‘ευχαριστώ’ για την ψυχολογική υποστήριξη που μου παρέχει, και την προτροπή του να μην τα παρατήσω. Το οτι ο γιος μας αυτή την στιγμή απολαμβάνει το γάλα της μαμάς, οφείλεται κατα μεγάλο μέρος στον μπαμπα μας!
Αν μπορούσα να τα ξανακάνω όλα απο την αρχή, θα τα κανα πολύ διαφορετικά, πολυ πιο ‘σωστά’. Ήμουν όμως τόσο τυχερή που παρόλα όσα έκανα, δεν επηρεάστηκε ο θηλασμός μας και τα καταφέραμε μέχρι τώρα, που πραγματικά ουτε εγώ η ιδια δεν το πιστεύω! Το ένστικτό μας (και του πατέρα και της μητέρας) είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε και όσο και αν προσπαθούσα να το ‘καταπνίξω’ μέσα απο τις προτροπές και συμβουλές που μου έδιναν, ευτυχώς αποδείχτηκε αλάθανστο!
Αυτή είναι η-τεράστια- ιστορία μας! Πλέον μετράμε 1 χρόνο θηλασμού και συνεχίζουμε! (ελπίζω η ιστορία του φυσικού αποθηλασμού μας -οταν θα έρθει εκείνη η ώρα- να είναι πιο εύκολη και σύντομη!)
Βάσω
SuperMomRocks 